ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំធ្វើជាគ្រូបង្រៀន?

ជាធម្មតានៅពេលដែលយើងនៅក្មេង ចាស់ៗតែងតែសួរយើងថា តើកូនចង់ធ្វើអីធំឡើង? ក្មេង​ភាគច្រើន​ចង់ធ្វើ​ពេទ្យ វិស្វករ មេធាវី អ្នកជំនួញ និងគ្រូបង្រៀន។ ទោះបីជាពួកគេមិនទាន់ដឹងពីមូលហេតុពិតប្រាកដ ​ក៏នៅតែ​មាន​​​​មនុស្ស​​ជ្រើស​​រើសយក​មុខ​ងារជា​គ្រូដែរ​ ពីព្រោះ​ថា​វា​ជា​ការងារ​ដែល​មាន​កត្តិយស​។ ប៉ុន្តែសព្វថ្ងៃនេះ កត្តិយស​របស់គ្រូបង្រៀននៅប្រទេសខ្មែរក្តី នៅបរទេសក្តី កំពុងតែទទួលរងគ្រោះពីសំណាក់សាធារណៈ ។ ប្រាក់ខែគ្រូស្ទើរតែស្មើរឬអាចទាបជាងអ្នករត់ម៉ូតូកង់បីផង។ រីឯការទាមទៀរពីសារធារណៈជនវិញ គឺលើស​លប់​ជាងការគាំទ្រពីពួកគេ។ សេចក្តីត្រូវការរបស់សិស្សកំពុងតែអណ្តែតលើងពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ តែសេចក្តី​ត្រូវ​ការ​របស់គ្រូត្រូវមើលរំលងឬជាន់ពន្លិចចោល។

ប៉ុន្តែហេតុអ្វីបានជាមានអ្នកដែលនៅចង់ធ្វើជាគ្រូបង្រៀន? តើគាត់ទទួលបានផលចំណេញអ្វីខ្លះទៅ? ខ្ញុំថា​គ្មាន​នរណា​​សម្រេចចិត្តធ្វើគ្រូព្រោះគិតថាខ្លួននឹងក្លាយជាអ្នកមានដូចជាអ្នករកស៊ីទេ។ តើហេតុអ្វីទៅ? ឬក៏មក​ពីពួក​គាត់​អស់​ជម្រើស?

នៅពេលដែលខ្ញុំសិក្សាបរិញ្ញាតិប័ត្រនៅសកលវិទ្យាល័យវ៉ាស្ហិងតោន ខ្ញុំចាប់ផ្តើមសិក្សាផ្នែកវិស្វករ​ ដោយសារ​តែ​ខ្ញុំ​ដឹង​ថាផ្នែកនេះគឺងាយរកការធ្វើ ហើយអាចរកបានប្រាក់កម្រៃចិញ្ជឹមជីវិតបានខ្ពស់ផងដែរ។ ប្អូន​ប្រុស​ខ្ញុំ​សិក្សា​ខាងវិស្វករកុំព្យូវទ័រ បងប្រុសធ្វើការឲ្យក្រុមហ៊ុនផលិតយន្តហោះ Boeing ។ ម៉ាក់ប៉ាសុទ្ធតែធ្វើការ​ឲ្យ​ក្រុម​ហ៊ុន​អេឡិកត្រូនិកទាំងពីររូប។ ដូច្នេះ ជម្រើសសិក្សាវិស្វករជាផ្លូវដើរយ៉ាងធម្មជាតិមួយដែលខ្ញុំត្រូវដើរ។ ប៉ុន្តែ​បន្ទាប់​ពីសិក្សាបានពីរឆ្នាំ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ័ថា ខ្ញុំមិនសូវពេញចិត្តនឹងអ្វីដែលខ្ញុំកំពុងតែសិក្សាសោះ។ ខ្ញុំ​ក៏​សម្រេច​ចិត្តប្តូរទៅសិក្សាផ្នែកគណិតវិទ្យាអនុវត្តវិញ ដោយគិតថា បើយ៉ាងម៉េចៗ ខ្ញុំនៅតែ​អាច​រក​ការ​ធ្វើបាន​នៅ​ក្នុង​វិស័យវិស្វករ។

បន្ទាប់ពីរៀនចប់បរិញ្ញាប័ត្រ ខ្ញុំក៏សាកដាក់ពាក្យចូលបន្តសិក្សាអនុបណ្ឌិត​ផ្នែកវិស័យ​អប់រំ​គណិត​វិទ្យា​ទាំង​ប្រថុយ​​ប្រថាន ពីព្រោះគេយកតែគ្រូណាដែលមានបទពិសោធន៍យ៉ាងតិចណាស់ពីរទៅបីឆ្នាំ។ តែខ្ញុំទើបតែ​រៀន​ចប់ អត់ទាន់មានបទពិសោធន៍អីទេ។ សំណាងខ្ញុំដល់ ឆ្អឹងខ្ញុំអណ្តែត សកលវិទ្យាល័យ​បានអនុញ្ញាតិឲ្យ​ខ្ញុំបន្ត​អនុបណ្ឌិត ដែលមានរយៈពេលពីរឆ្នាំទៀត។ ខ្ញុំរៀនចប់អនុបណ្ឌិតពេលខ្ញុំមានអាយុ 24 ឆ្នាំ ហើយខ្ញុំ​ក៏បាន​ចូល​បង្រៀនតាមមហាវិទ្យាល័យនៅក្នុងក្រុងស៊ីអាផុល។ ដោយសារតែខ្ញុំនៅក្នេងបន្តិច ការបង្រៀន​នៅមហា​វិទ្យា​ល័យ​មាន​ផលវិបាកខ្លះ ដែលបានធ្វើឲ្យខ្ញុំធុញទ្រាន់នឹងការងារ។ ខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្តប្តូរទៅកម្រិតវិទ្យាល័យវិញ។ ប្រាំ​ឆ្នាំដែលខ្ញុំបង្រៀននៅវិទ្យាល័យ ខ្ញុំបានយល់ដឹងច្រើន ជាពិសេស​ពីមូលហេតុដែល​ខ្ញុំសម្រេច​ចិត្តធ្វើជា​គ្រូបង្រៀន។ ប្រាំឆ្នាំនោះបានបង្រៀនខ្ញុំឲ្យដឹងពីតូនាទីខ្លួន​ឯង ​និងកាតព្វកិច្ចជាគ្រូក្នុងការអភិវឌ្ឍន៍មនុស្ស។ ទាំងប្រាំយ៉ាងខាងក្រោមនេះ ជាមូលហេតុដែលខ្ញុំសមេ្រចចិត្តធ្វើជាគ្រូបង្រៀន៖

1. ខ្ញុំអាចបង្រៀនសិស្សឲ្យយល់ដឹងពីពិភពលោកនឹងកាតព្វកិច្ចរបស់គេជាមនុស្សមួយរូប
   
   ចំពោះយុវជនកេ្មងៗយើងមានឱកាសតិចតួចណាស់សម្រាប់បង្រៀនលុតដំពួកគេឲ្យទៅជាមនុស្ស​មួយរូបដែលអាចធ្វើអ្វីនានាឲ្យមានប្រយោជន៍ដល់ប្រទេសក៏ដូចជាពិភពលោកទាំងមូល។ ដូច្នេះ​ហើយ វ័យវិទ្យាល័យគឺជាពេលដ៏សំខាន់មួយដែលពួកគេបានចំណាយជាមួយគ្រូ តាមពិតទៅ ពេល​វេលា​នោះអាចច្រើនជាងជាមួយឳពុកម្តាយគេផង។ ទោះបីជាខ្ញុំត្រឹមតែជា​គ្រូ​បង្រៀន​គណិតវិទ្យា​ក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំខំឆ្លៀតឱកាស​បង្រៀនពួកគេឲ្យយល់ដឹងពីពិភពលោកទាំងមូល មិនមែនត្រឹម​តែគណិត​វិទ្យា​ទេ។ ខ្ញុំអាចធ្វើឲ្យពួកគេគិត ហើយស្វែងរក​ចម្លើយដោយខ្លួន​​​​​​​​​​​​​​​​​​ឯង។ ការស្វែងរក ស្វែង​យល់នេះ​ហើយ​ដែលអាចធ្វើឲ្យពួកគេបែកចិត្ត បែកគំនិត ចេះថ្លឹងថ្លែង ចេះពិចារិណា ចេះរកវិធីដោះ​ស្រាយ​បញ្ហាផ្ទាល់ខ្លួនក៏ដូចជារបស់សហគមន៍ពួកគេ។ 
   
   
2. ខ្ញុំអាចបន្តរៀនសូត្រនៅពេលដែលខ្ញុំបង្រៀន
   
   តាមពិតទៅ ខ្ញុំរៀនចេះដឹងបានច្រើននៅពេលដែលខ្ញុំធ្វើជាគ្រូ។នេះក៏ដោយសារតែសិស្ស​មាន​សំណួរ​​ឬចម្ងល់ល្អៗដែរហើយ ពួកគាត់តែងតែសួរ។ ទោះបីជាខ្ញុំមិនមានចម្លើយជាប់នឹងខ្លួន ក៏​ខ្ញុំខំស្រាយជ្រាវយកចម្លើយនោះមកឲ្យពួកគាត់ឲ្យបាន។ ការសិក្សាបន្ថែមនេះ​ហើយបាន​ធ្វើឲ្យខ្​ញុំគិត​ថា ខ្លួនចេះដឹងច្រើនជាងកាលមិនទាន់ធ្វើគ្រូទៀត។ គ្រប់វិស័យកំពុងតែអភិវឌ្ឍទៅមុខ ដូច​ជាបច្ចេកវិទ្យា វិទ្យាសាស្រ្ត ចំណេះដឹងទូទៅ ហេតុការជុំវិញពិភពលោកជាដើម។ ខួក្បាល​របស់​ក្មេងៗ​ជំនាន់​នេះគឺខុសពីជំនាន់មុន។​ ដូច្នេះហើយខ្ញុំត្រូវតែបង្ខំខ្លួនឯងឲ្យខំរៀនសូត្រពីនេះ ពីនោះដើម្បី​ឲ្យ​មាន​ចំណេះដឹង​គ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ពន្យល់បង្រៀនសិស្ស។
   
   
3. ខ្ញុំមានមោទនភាពនៅពេលដែលសិស្សរៀនចេះ
   
   ខ្ញុំមានមោទនភាពដែលខ្លួនពូកែរកវិធីសាស្រ្តពន្យល់ផ្សេងៗហើយប្លែកៗដើម្បីឲ្យសិស្សយល់ពីមេ​រៀន​ពិបាកៗ។ នៅពេលដែលពួកគេយល់ហើយ ខ្ញុំតែងតែឃើញទឹកមុខរបស់ពួកគេភ្លឺថ្លា ហើយ​ស្នាមញ​ញឹម​ក៏ចេញមកដែរ។ នោះហើយជាមោទភាព​របស់គ្រូទៅលើសមត្ថភាព​មួយដែលអាច​បង្រៀន​អ្នក​ដទៃបាន។ ខ្ញុំតែងតែនិយាយថា អ្នកដែលចេះ​គណិតវិទ្យាមិន​ប្រាកដថាចេះ​បង្រៀនវា​ទេ។ ដូច្នេះបើយើងមានទេព្យកោសល្យខាងបង្រៀន អ្វីៗផ្សេងទៀតគឺវាងាយនឹងរៀនថែមទេ។ ផ្ទុយ​ទៅវិញ​ បើសិនជាយើងចេះយ៉ាងណាតែគ្មានទេព្យកោសល្យ វាពិបាកបន្តិច។
   
   
4. ខ្ញុំសប្យាយនិងរីករាយបំផុតនៅពេលដែលខ្ញុំបង្រៀន
   
   ទោះបីជាខ្ញុំហត់នឿយយ៉ាងណា នៅពេលដែលខ្ញុំដើរចូលថ្នាក់ឈរនៅមុខក្តារខៀន មិនដឹង​ថាកម្លាំង​ខ្ញុំមកពី​ណាទេ។ ខ្ញុំគឺរស់រវើក ពរពេញទៅដោយកាយវិការនិងសម្លេងឭៗ។ និយាយឲ្យខ្លីទៅ ខ្ញុំ​សប្បាយ​និង​រីករាយជាងគេនៅពេលដែលខ្ញុំឈរបង្រៀននៅមុខសិស្ស។ ខ្ញុំជឿថា មនុស្ស​យើងគ្រប់​រូប​ត្រូវ​តែ​ជ្រើសរើសមុខងារមួយដែលធ្វើឲ្យយើងសប្បាយចិត្តនឹងធ្វើការងារនោះដោយក្តីរីករាយ​មិន​មែន​ដោយ​បង្ខំចិត្តទេ ជាពិសេសមុខងារជាគ្រូនេះមួយ។ អនាគតក្មេងៗទាំងមូលគឺ​ឋិតនៅលើ​កណ្តាប់​ដៃ​យើង។ បើសិនជាការងារនេះជាការអស់ជម្រើស នោះមានន័យ​ថាការផ្គត់ផ្គង់​អនាគត​ក្មេងគឺមិន​មែនជាជម្រើសយើងទេ។ ដូច្នេះវាប្រហែល​ជាដល់ពេលដែលយើងត្រូវដើរ​ចេញពីមុខងារ​ជាគ្រូហើយទុកឲ្យអ្នកដែលចង់ធ្វើវិញហើយ។​
   
   
5. ខ្ញុំអាចផ្លាស់ប្តូរជោគវាសនារបស់មនុស្សម្នាក់បាន
   
   មុខងារនិងតួនាទីជាគ្រូគឺមានសារៈសំខាន់ខ្លាំងណាស់ក្នុងការផ្លាស់ប្តូរជោគវេសនារបស់សិស្ស។ អនាគត​ពួកគេគឺពឹងផ្អែកទាំងស្រុងទៅលើភារកិច្ចនិងការទទួលខុសត្រូវរបស់គ្រូទាំងស្រុង។ នេះ​មិន​មែន​ជាអ្វីដែលខ្ញុំអាចយកមកលេងសើចបានទេ។​ ទោះបីជាខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំមិនអាចប្តូរ​សិស្ស100%​ ក៏​ខ្ញុំ​នៅ​តែព្យាយាម។ ប្រាកដណាស់ យើងមិនអាចផ្លាស់ប្តូរពិភពលោកទាំងមូលបានទេ តែយើងអាច​ផ្លាស់​ប្តូរ​ពិភពរបស់មនុស្សម្នាក់បាន។ ខ្ញុំតែងតែខិតខំបង្រៀនពួកគេ​ឲ្យ​ចេះ យល់ ដឹង ពីជីវិត​ក្រៅ​ពី​គណិត​វិទ្យា។ ខ្ញុំតែងតែសួរខ្លួនឯងថា បើសិនជាខ្ញុំដកយកគណិតពីសិស្សខ្ញុំមកវិញ តើពួកគាត់​បាន​រៀន​ចេះ​អ្វីខ្លះទៀតពីខ្ញុំដែលអាចយកទៅប្រើការបានក្នុងជីវិតគាត់? បើសិនចម្លើយគឺគ្មានអ្វីសោះ នោះ​ខ្ញុំប្រាកដជាមិនបានបង្រៀនអ្វីដល់ពួកគាត់ទេ។ 

មុខងារជាគ្រូបង្រៀនគឺពិតជាមានសារៈសំខាន់ទូលំទូលាយណាស់។ វាមិនងាយស្រួល​ដូចជាការ​គិតឬការ​ធ្វើ​របស់​មនុស្ស​មួយចំនួនទេ។ បើសិនជាមានគ្រូណានិយាយថា ការបង្រៀនគ្មានអ្វីពិបាកទេ គាត់ប្រាកដជា​មិន​បាន​​ឬមិ​នទាន់បានបំពេញភារកិច្ចគាត់ជាគ្រូឲ្យបានពេញលេញនៅឡើយទេ។ វេសនា​របស់​មនុស្សម្នាក់​ទាំង​មូល​​គឺ​ឋិតនៅលើដៃរបស់យើងជាគ្រូ។ ដូច្នេះយើងត្រូវឈប់យកអនាគតគ្នាមកលែងសើច ឬការងារ​បណ្តោះ​អាស្នន​ពីព្រោះ​យើងគ្មាន​ជម្រើសអ្វីផ្សេងក្នុងជីវិត។