មនុស្សឱកាសនិយម

ជាធម្មតាខ្ញុំមិនសូវខ្វល់ពីមតិអវិជ្ជមានរបស់សារធារណជន ដែលបានវាយតម្លៃមកលើខ្ញុំឬវិទ្យាស្ថានគណិត​វិទ្យា​រ៉ដវែល​របស់ខ្ញុំប៉ុន្មានទេ ពីព្រោះខ្ញុំដឹងថាពួកគាត់មិនស្គាល់ខ្ញុំច្បាស់ ឬយល់អំពីគោលដៅរបស់ខ្ញុំ​ក្នុង​ការ​​បង្កើត​សាលាគណិតវិទ្យានេះឡើង។ ប៉ុន្តែប៉ុន្មានថ្ងៃនេះ អ្វីដែលបានទាក់ទាញអារម្មណ៍ខ្ញុំជាងគេនោះ គឺ​មាន​មនុស្ស​មួយ​ចំនួនបានហៅខ្ញុំថាជាមនុស្សឆ្លៀតឱកាស។ ខ្ញុំចង់ប្រាប់ថា បាទ! ខ្ញុំពិតជាមនុស្សឆ្លៀតឱកាសមែន!

តាមពិតទៅ ខ្ញុំយល់ពីអារម្មណ៍របស់ពួកគាត់ច្បាស់ណាស់ ពីព្រោះថាសព្វថ្ងៃនេះវិស័យអប់រំបានក្លាយទៅជា​វិធី​សាស្រ្ត​រកលុយយ៉ាងមមារញឹកមួយរបស់មនុស្សឱកាសនិយមមួយចំនួន។ វាកំពុងតែ​បំផ្លាញ​គុណភាព​នៃ​ការ​សិ-​ក្សា​​និងអនាគតក្មេងៗរាប់មិនអស់ ហើយក្នុងនាមជាឳពុកម្តាយ យើងមិនអាចមិនខឹងមិនបានទេ ចំពោះ​ការ​ធ្លាក់​ចុះ​នៃស្តង់ដារក៏ដូចជាគុណភាពនៃការបង្រៀន។ វិស័យអប់រំឯកជនក៏ដូចជារដ្ឋ រដ្ឋក៏ដូចឯកជន។ សា​លា​ខ្លះ​កំ-​ពុង​​គិតតែពីលុយ។ គ្រូបង្រៀនខ្លះវិញភ្លេចតួរនាទីខ្លួនឯងជាគ្រូ ហើយកំពុងតែប្រើលេះយកប្រាក់ខែមក​បំផ្លាញ​សក្តានុពលនិងអនាគតសិស្ស។ ខ្ញុំមិនមែនចង់បានន័យថា ខ្ញុំមិនទទួល​ស្គាល់ផល​វិបាកក្នុង​ការចិញ្ចឹម​ជីវិតនិង​គ្រួសារ​ដោយសារតែបៀវត្សរ៍មិនគ្រប់នោះទេ។ ខ្ញុំគាំទ្រពេញមួយទំហឹង​ក្នុងការ​ដំឡើងប្រាក់​ខែសមរម្យ​ឲ្យគ្រូ​បង្រៀន ហើយក៏ជឿជាក់ថាវាអាចជួយលើកស្ទួយគុណភាពវិស័យអប់រំមួយកម្រិតបានដែរ។ ប៉ុន្តែវា គ្រាន់​តែជា​កត្តាមួយ​ប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំជឿថាចំពោះគ្រួខ្លះ ទោះបីជាពួកគាត់ទទួលបានប្រាក់ខែប៉ុន្មាន ក៏នៅតែ​បង្រៀន​មិន​​កើត​ដដែល។ សំខាន់ជាងនេះទៅទៀត គឺលុយ​បានក្លាយទៅជាមូលហេតុដែលគ្រូ​បង្រៀន​បាន បោះ​បង់ឬ​ដើរចោល​តួរនា​ទីខ្លួនឯងទាំងស្រុង។ 

គ្មាននរណាអាចបង្រៀនដោយគ្មានប្រាក់ខែ ហើយក៏គ្មាននរណា​គួរយកវិស័យអប់រំមកធ្វើ​ជាវិធីសាស្រ្ត​រកលុ​យ​​​​ដែរ។ ក្នុងនាមជាគ្រូ យើងត្រូវតែឆ្លៀតឱកាសបំពេញតួរនាទីខ្លួនឲ្យបានល្អបំផុត! យើងត្រូវតែទទួល​ស្គាល់​និង​អនុវត្តតួរនាទីនោះសម្រាប់បម្រើសេចក្តីត្រូវការរបសសិស្ស ហើយឆ្លៀតឱកាស​ទៀមទារប្រាក់បៀវត្តមួយ​ដែល​សមរម្យនឹងបទពិសោធន៍និងចំណេះវិជ្ជាយើង។ ឧទាហរណ៍ គ្មានគ្រូពេទ្យណាគួរ​ដើរចោល​បន្ទប់​វះ​កាត់​ដោយ​សារតែអ្នកជំងឺឲ្យប្រាក់មិនគ្រប់នោះទេ។ នេះវាមិនខុសពីសម្លាប់មនុស្សស្រស់ៗ! គ្រូបង្រៀនក៏ដូចគ្នា នៅ​ពេល​ដែល​ពួកយើងដើរចោលតួរនាទី វាមិនខុសពីការ​សម្លាប់កាលានុវឌ្ឍភាពសម្រាប់ថ្ងៃអនាគត​របស់​សិស្ស​ឡើយ! 

បាទ!​​ខ្ញុំជាមនុស្សឆ្លៀតឱកាស។ ខ្ញុំមិនខ្លាចនឹងទទួលស្គាល់ទេ។ តាំងពីបញ្ចប់ការសិក្សាអនុបណ្ឌិត នៅ​សហ​រដ្ឋ​មក ខ្ញុំតែងតែឆ្លៀតរកឱកាសត្រឡប់មកមាតុប្រទេសវិញ ដើម្បីធ្វើខ្លួនឲ្យមានប្រយោជន៍ក្នុងការ​ករសាង​និង​អភិ-​វឌ្ឍ​ប្រទេសជាតិ។ ខ្ញុំបានធ្វើការស្ម័ក្រចិត្តបម្រើអង្គការជួយលើកស្ទួយវិស័យ​កុមារនិង​យុវជនជាច្រើន​ដង។​ ខ្ញុំក៏ ធ្លាប់ធ្វើការស្ម័ក្រចិត្តបង្រៀនគ្រូគណិតវិទ្យាតាមសិក្ខាសាលានានា ដែលបានរៀបចំ​ឡើងដោយ​វិទ្យាស្ថាន​អប់រំ​ជាតិ ក៏ដូចជាសកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទរួមសហរការជាមួយសមាគមន៍គណិតវិទ្យាកម្ពុជា។ ពីរឆ្នាំ​កន្លងមកនេះ ខ្ញុំ បានបោះបង់ជីវិតនៅអាមេរិក បានលក់ផ្ទះ លក់ឡាន និងបញ្ឈប់ការងារជាគ្រូបង្រៀននៅទីនោះ ហើយ​វិល​​ត្រ- លប់មកប្រទេសវិញដោយសារតែខ្ញុំចង់ឆ្លៀតឱកាសមកបម្រើសិស្សនេះឯង។ ដូច្នេះ​នៅពេលដែល គេហៅខ្ញុំថា​ជាមនុស្សឱកាសនិយម ខ្ញុំញញឹមពេញទៅដោយមោទនភាព។ តាមពិតទៅ ខ្ញុំសង្ឃឹមថានឹងមានមនុស្សជា ច្រើន​ទៀតដែលចង់ឆ្លៀតឱកាសដូចជាខ្ញុំ ពីព្រោះវាដល់ពេលដែលយើងគួតែលាលែងពី “សង្គមអញ” មក “សង្គម-យើង” ម្តងហើយ។ ទាំងអស់នេះអាចទៅរួចទាល់តែយើងឆ្លៀតឱកាសជួយគ្នា ពីព្រោះថានរណាក៏រវល់ ចិញ្ចឹម​ជីវិតរៀងៗខ្លួនដែរ។ 

---